‘‘समाजका सबै तहको विकासमा महिलाले पुरुषले जस्तै प्रभाव प्राप्त नगरेसम्म हामीले विश्वमा प्रजातन्त्र तथा दिगो शान्ति प्राप्त गर्न सक्दैनौँ’’, उनले भने ।

बहत्तर वर्षीया सरलिफले अफ्रिकी मुलुकको पहिलो महिला राष्ट्रपति बन्नु भई इतिहास रच्नुभयो । उहाँले १४ वर्षसम्म हिंश्रक गृहयुद्धपछि स्तब्ध बनेको मुलुकको शासन आफ्नो हातमा लिनुभयो । यो युद्धमा दुई लाख ५० हजार व्यक्तिको मृत्यु भएको थियो, अर्थतन्त्र पूर्णरूपमा बिग्रिएको थियो, विद्युत् तथा पानी थिएनन् र आधारभूत संरचनाहरू ध्वस्त भएका थिए ।

‘‘उहाँले सन् २००६ मा राष्ट्रपति पदमा बहाली गरेपछि लिबियामा शान्ति सुनिश्चित गर्न, आर्थिक प्रवद्र्धन गर्न, सामाजिक विकास गर्न तथा महिलाको अवस्था बलियो बनाउन योगदान गर्नुभयो’’, नोबेल समितिले भनेको छ ।

उनाचालिस वर्षीय ग्बोवीको सहयोग नभएको भए सरलिफलाई सत्ता प्राप्त गर्न सम्भव हुँदैन थियो होला । ग्बोवीले लाइबेरियाली महिलालाई युद्धका नेताहरूसँग नडराउन सहयोग गरेकी थिइन ।

उनले इसाइ तथा इस्लाम महिलाहरूको एक ठूलो समूहलाई अफ्रिकाको रक्तपातपूर्ण युद्धमा यौन हड्ताल गर्न अभिप्रेरणा दिँदै पुरुषलाई शान्तितर्फ आकर्षण गरेकी थिइन ।

ग्बोवीले ‘‘जातीय तथा धार्मिक विभाजनकारी रेखामा रहेका महिलालाई सङ्गठित पारी लाइबेरियामा चलिरहेको लामो युद्ध अन्त्य गर्न र महिलाको निर्वाचनमा सहभागिता सुनिश्चित गर्न’’ गरेको प्रयासलाई नोबेल समितिले प्रशंसा गरेको छ ।

बत्तिस वर्षीया यमनी कार्यकर्ता तथा पत्रकार तावाकुल कारमानले महिलाको अधिकार, प्रेस स्वतन्त्रता तथा यमनमा राजनीतिक पत्रकारको उन्मुक्तिका लागि काराबासका समयमा अनेकौँ पीडालाई बहादुरीपूर्वक सहेका थिए । उनी शान्तिका लागि नोबेल पुरस्कार प्राप्त गर्ने प्रथम अरब महिला हुन् ।

अरब क्रान्तिताका तथा त्यसअघि महिलाको अधिकार, प्रजातन्त्र तथा यमनमा शान्तिका लागि उहाँले नेतृत्वपूर्ण भूमिका खेलेर निकै कठिन परिस्थिति भोगेर सफलता प्राप्त गरेको भनी नोबेल निर्णायक समितिले प्रशंसा गरेको छ ।