'गोजी गह्रौँ हुनेहरू रातारात हिट'
Posted by
purwanews
Published on
Wednesday, March 9, 2011
'आधा उमेर निद्रैमा बित्यो...' २०५६ ताका बढी बज्ने गीतहरूमध्ये पथ्र्यो । यो गीत गायक जगदीश समाल र संगीतकार पारस मुकारुङका लागि टर्निङ प्वाइन्ट साबित भयो । २०५३ मा 'फेरि याद आयो' एल्बमसाथ श्रोतामाझ देखा परेका मुकारुङले 'आधार,' 'कर्म,' 'कोसिस,' 'ए साइँला' जस्ता एल्बम निकालिसकेका छन् । लोकगीतका एल्बम 'सुन काटी तोला' र 'राखौं सम्झना' समेत निकालिसकेका मुकारुङ चुपचाप सिर्जनामा तल्लीन हुनमा विश्वास गर्छन् । उनीतर्फबाट बोल्ने काम उनका सिर्जनाले गर्दै आएका छन् । भोजपुरको अन्नपूर्ण, दिल्पामा जन्मेका मुकारुङ सोलो संगीतको पछिल्लो एल्बम 'धेरै वर्षपछि' साथ आउँदै छन् । संगीतकार छवि बनाएको डेढ दशक भइसक्दा पनि बजारमा त्यति धेरै सुनिनुहुन्न नि ?मेरो स्वभावका कारण त्यस्तो भएको हो । म कुनै पनि मान्छेसँग हत्तपत्त खुल्न सक्दिनँ ।
आत्मविश्वासको कमीले ?
मेरो संगीतका 'आधा उमेर...,' 'खोटाङ हलेसी...' जस्ता गीत एक समय सर्वाधिक चर्चित थिए । मेरा सिर्जनाले श्रोताहरूको मन छोइरहेको प्रमाण हो यो । कुनै पनि संगीतकर्मीको आत्मविश्वास बढाउन योभन्दा गतिलो आधार कुरो अरू के हुन्छ ? २०४६ सालको आन्दोलनयता नेपाली संगीतमा फैलिएको विकृति के हो भने संगीत ज्ञान कम हुने तर गोजी गह्रौं भएकाहरू रातारात हिट भनिइन थाले । संगीतमा सात वटा सुर हुन्छन्, सारेगमपधनि । तर नेपालमा ध र नि (धनी) को मात्रै प्रयोग भइरहेको छ । रेडियोले आफूनिकट मान्छेका गीत बजाएको बजायै हिट बनाइदिने गरेका छन् । कान पाक्ने गरी एउटै गीत बजाइदिएपछि श्रोतामा त्यसको छाप बसिहाल्छ नि । 'भत्काइदिन्छु बाख्राको खोर पनि...,' 'ए बाउ किन्देऊ न भटभटे...' जस्ता गीत धेरै चोटि बजाएर पब्लिकलाई के म्यासेज दिन खोजिएको हो ?संगीतको काम मनोरञ्जन पनि होइन र ?
यति सस्तो मनोरञ्जनका लागि गीत गाइरहनुपर्दैन । संगीतमा मनोरञ्जनकै बाहुल्य भएपछि बच्चु कैलाश, अम्बर गुरुङ, नारायणगोपाल, भक्तराज आचार्यका गीत कसरी सुन्ने ? रेडियो र टीभीले यस्ता प्रतिभालाई प्राथमिकता दिए नेपाली संगीतको स्तर पनि उक्सिन्थ्यो ।
समयअनुसार श्रोताहरूको रुचि बदलिन सक्छ नि ?
नेपालमा अचेल आरजे र भीजेलाई जे मन परेको हुन्छ, श्रोताले त्यही सुनिरहेका छन् । बिस्तारै श्रोताहरू त्यस्तै गीत सुन्न बानी पर्दै जान्छन् । त्यसको प्रभाव घुमीफिरी संगीतकर्मीमा पर्दै जान्छ । अचेल यति धेरै गीतहरू आइरहेका छन्, तर तीमध्ये एउटा चाहिं 'आहा, क्या मीठो बनेछ' भन्ने खालको पाइन्छ त ? सस्तो लोकपि्रयताका लागि सर्जकहरूले यस्तो गरिरहेका छन् ।
तपाईं जति बेला संगीतमा लाग्नुभयो, त्यति बेला यसलाई कमाइको हिसाबले राम्रो मानिँदैनथ्यो, तैपनि कुन कारणले प्रेरित हुनुभएको थियो ?
गाउँमा सांगीतिक माहौल थियो । गणेश रसिक, बुलु मुकारुङ जस्ता धेरै अग्रजहरू यही क्षेत्रमा हुनुहुन्थ्यो । उहाँहरू हाम्रो आदर्श हुनुहुन्थ्यो । साहित्य र संगीत भनेपछि म सानैदेखि हुरुक्क हुन्थें । साँच्चै भन्नुपर्दा, मलाई आफू संगीतकार हुन्छु भन्ने नै थिएन । २०४८/४९ तिर एसएलसी पास गरेपछि म उच्च शिक्षा लिन र बाँसुरीवादक बन्न काठमाडौं आएको थिएँ ।
अहिले बाँसुरी वादनलाई चटक्कै छोड्नुभएको हो ?
अग्रजहरूको ईखले मलाई बाँसुरी वादनबाट छुटाएको हो । २०५०/५१ तिर गीतकार शुभ मुकारुङले आफ्नो एल्बमका लागि एउटा गीत कम्पोज गर्न दिनुभएको थियो । त्यो रेकर्ड गर्न गायक शम्भु राईको स्टुडियोमा गयौं । त्यहाँ दुईतीन जना सिनियर दाइहरू पनि हुनुहुन्थ्यो । उहाँहरूले 'ओहो, नेपालमा पनि एआर रहमान जन्म्यो है' भन्दै मेरो खिल्ली उडाउनुभयो । अन्तर्मुखी स्वभावको मलाई त्यो व्यवहारले यति पिन्च गर्यो नि, त्यसपछि म कम्पोजिसनमै लागिरहें । पूर्णकालीन बाँसुरी वादन छोडिदिएँ । २०५३ मा रेडियो नेपालको कम्पिटिसनमा भाग लिएँ, उहाँहरू पनि प्रतियोगी हुनुहुन्थ्यो । संगीतकारमा म पुरस्कृत भएँ । त्यसपछि पनि रेडियो नेपालमा दुई चोटि पुरस्कृत भएँ । ती मान्छेहरूलाई हराउँदाजतिको आनन्द जीवनमा मलाई फेरि भएको छैन ।
नयाँ पुस्तामा कसलाई सुन्न पाउँदा बढी आनन्द अनुभव गर्नुहुन्छ ?
गायकहरूमा राजेशपायल राईको गायिकी राम्रो छ । तर उनले आफूलाई सम्पूर्ण रूपमा चिन्न सकेका छैनन् । उनको स्वरले बेलामा पर्याप्त साधना पाएको भए उनी भारतीय गायकको स्तरमा पुगिसक्थे । शिव परियारको स्वर धेरै साधनाले खारिएको छ । त्यही कारण उनलाई श्रोताहरूले अहिले ज्यादै मन पराइरहेका छन् । प्रमोद खरेलको स्वर पनि मीठो लाग्छ । गायिकाहरूमा अञ्जु पन्तको स्वर निकै माथिल्लो स्तरको छ । उनलाई ठयाक्कै सुहाउँदा गीतहरू हामीले अझै बनाउन सकेका छैनौं ।
(ekantipur)
प्रतिक्रिया दिनुहोस् >>
